Beurs – Hopen dat de ratio het haalt

Onlangs verscheen onderstaand artikel van Bart Sturtewagen in ‘De Standaard’.
Hij geeft een aardige analyse van waar wij staan in het proces om de schuldencrisis
te beslechten.
Zijn conclusie luidt:
‘Als de ratio het haalt, dan geeft het niet dat we nog maanden of zelfs jaren gevangen blijven in een steekspel van loven en dreigen (op de beurs). Dan is dat theater zelfs een noodzakelijk instrument om het gezamenlijke politieke doel te bereiken.
Door behoedzaam en stap voor stap, maar niet noodzakelijk in een rechte lijn op dat ene, belangrijke doel af te gaan, heeft het project een kans op slagen. Door nu snelle, propere, heldere oplossingen te eisen, bouw je geen politiek draagvlak. Als de beurs gelijk heeft, dan is de ratio het aan het winnen. Zo niet, dan is de verdeeldheid echt en diep. Dan staan de speculanten er slecht voor. Maar wij ook.’

Meer weten? Schrijf u in voor een ‘kijkje in de keuken’ ==>

Het artikel:
“Is het de wijsheid van de massa of is het kuddegeest? Op de beurs weet je het nooit. De koers van het aandeel-Apple is in acht jaar tijd vertweeënzestigvoudigd. Hoe vaak het einde van de tomeloze groei ooit werd voorspeld, telkens was het te vroeg. Ook het
ontijdige overlijden van de man die het bedrijf stichtte, moest verlaten, terugkeerde en pas echt groot maakte, Steve Jobs, kon de opgang niet stuiten. Of nog niet stuiten, want wanneer begint de overdrijving en start de zeepbel? Je weet het nooit.

Dus weten we ook niet wat we moeten denken van de vaststelling dat de Europese
beurzen de jongste weken maar blijven stijgen en de rentevoeten in armlastige landen als Italië en Spanje kelderen, terwijl de euro sterker wordt tegenover de dollar. Nochtans zijn er geen beslissingen genomen die de hoop wettigen dat we de kredietcrisis onder controle hebben en dat de recessie waarin we dreigen weg te zakken, als bij wonder aan ons voorbijgaat.

Er zijn alleen uitspraken. Dan weer lijkt de Europese Centrale Bank bereid te zijn de rentevoeten te drukken door obligaties van zwakke eurolanden op te kopen. Dan weer verzetten sterke eurolanden als Duitsland, Finland of Oostenrijk zich daartegen. Dan weer horen we dat de Griekse premier, die straks in Berlijn en Parijs om genade komt smeken, geen rekkelijkheid moet verwachten. En dan weer klinkt het dat kleine aanpassingen mogelijk zijn aan rentes of looptijden als de essentie van de besparingsopdracht maar overeind blijft.

Het is een schimmenspel. Het is gissen wat er achter elke manoeuvre schuilgaat en
hopen dat de ratio de overhand houdt. Want anders is elke speculatie op los zand gebouwd. De ratio vereist dat financiële en politieke verantwoordelijken, ook al lijken ze hopeloos verdeeld, uiteindelijk toch de hoofdzaak begrijpen.
Dat is dat de eurozone deze crisis moet overleven en daarvoor op zoek moet naar een sterkere institutionele samenhang. De snelheid waarmee dat gebeurt, is minder belangrijk dan de vastberadenheid waarmee we die weg inslaan.

Als de ratio het haalt, dan geeft het niet dat we nog maanden of zelfs jaren gevangen blijven in een steekspel van loven en dreigen (op de beurs). Dan is dat theater zelfs een noodzakelijk instrument om het gezamenlijke politieke doel te bereiken.
Door behoedzaam en stap voor stap, maar niet noodzakelijk in een rechte lijn op dat ene, belangrijke doel af te gaan, heeft het project een kans op slagen. Door nu snelle, propere, heldere oplossingen te eisen, bouw je geen politiek draagvlak.

Als de beurs gelijk heeft, dan is de ratio het aan het winnen. Zo niet, dan is de  verdeeldheid echt en diep. Dan staan de speculanten er slecht voor. Maar wij ook.”

Een zelfstandige belegger kan, hoe onervaren ook, geld verdienen op de beurs, ongeacht of koersen stijgen of dalen. Voorwaarde is dat er verstandig maar vooral
veilig wordt belegd.

Wil je meteen aan de slag en weet je niet hoe?

Schrijf je rechts boven in (onder de video) en ontvang de gratis trainingsvideo’s.